Άλλο ο «καλός παίκτης» κι άλλο η «προσωπικότητα»

Εδώ και λίγες ώρες ο Λάζαρος Παπαδόπουλος αποτελεί και τυπικά παρελθόν από την προεδρία του ΠΣΑΚ. Η προσπάθεια που έκανε με στόχο να αλλάξουν κάποια κακώς κείμενα στον χώρο του μπάσκετ δεν «σκόνταψε» στον συνασπισμό των  ισχυρών αφεντικών του Ελληνικού μπάσκετ (Ολυμπιακού, Παναθηναϊκού) με τους φορείς ΕΟΚ, ΕΣΑΚΕ αλλά στο έλλειμμα αποφασιστικότητας των γνωστών «καλοβολεμένων» συναθλητών του, κάποιοι εκ των οποίων διακωμώδησαν τελικά με την με την στάση και τις δηλώσεις τους τις αρχές ύπαρξης ενός οργάνου που υποτίθεται ότι μέχρι πρότινος τους εκπροσωπούσε. Κάποιοι λύγισαν από την πίεση των εργοδοτών. Φόρεσαν τις αθλητικές τους περιβολές αγωνίστηκαν με βαριά καρδιά και αποχώρησαν σιωπηλά. Κάποιοι άλλοι έκριναν σκόπιμο να δικαιολογήσουν την στάση τους(το σπάσιμο της απεργίας), με αρλούμπες του στυλ:«Αν χάναμε ποιος θα μας έδινε τους βαθμούς;». Αλήθεια, δεν θα ήταν πιο έντιμο να προχωρούσαν σε μια δημόσια τοποθέτηση πριν από την αγωνιστική της ντροπής διαχωρίζοντας από την πρώτη στιγμή  την θέση τους; Ο Μπουρούσης, αφού συμμετείχε σε όλες τις διαδικασίες του ΠΣΑΚ το προηγούμενο διάστημα, αφού δέχθηκε με χαρά την εκλογή του στο συμβούλιο και μετείχε και στην συνάντηση με τον Νικητιάδη, τελικά θυμήθηκε πως ο Λάζαρος συμπεριφέρεται «χουντικά».Τα πράγματα είναι απλά:Πολλοί παίκτες δεν ήταν έτοιμοι να πάνε κόντρα στους ιδιοκτήτες, δεν ήθελαν να ρισκάρουν προσωπικά ,δικά τους κεκτημένα. Πώς να το κάνουμε; Άλλος ο καλός, ο ταλαντούχος καλαθοσφαιριστής κι άλλο η «προσωπικότητα». Έχει διαφορά...